WRC – World Rally Car

Dosłownie „światowy samochód rajdowy”. Najwyższa, najcięższa kategoria rajdówek, która zadebiutowała w Monte Carlo 1997, klasyfikowana w klasie A, w grupie A8. Od razu zwycięsko, pierwsze miejsce zajęła załoga Piero Liatti – Fabrizia Pons na Subaru Imprezie WRC. Kolejne dwie eliminacje RSMŚ (Rajdowych Samochodowych Mistrzostw Świata) wygrały także Imprezy WRC, ale inni zawodnicy: Rajd Szwecji Kenneth Eriksson – Staffan Parmander, Safari Colin McRae – Nicky Grist. W Polsce po raz pierwszy autem tej kategorii (Ford Escort WRC) wystartował Paweł Przybylski w Rajdzie Krakowskim w kwietniu 1997. Pilotowany przez Krzysztofa Gęborysa wygrał, ale tylko o trzy sekundy przed Januszem Kuligiem na przednionapędowym Renault Megane Maxi. Od sezonu 2004 WRC mogą startować tylko w RSMŚ. Chodzi o ograniczenie kosztów startu w innych, mniej ważnych rajdowych serialach. Samochody WRC są klasyfikowane w klasie A. Zakres przeróbek jest większy niż dla klasy A. Najważniejsze jest to, że WRC mogą posiadać napęd na cztery koła, nawet jeśli takiego układu nie ma samochód bazowy. Podstawowe konstrukcyjne ograniczenia: szerokość maksymalnie 1,77 metra, masa minimum 1230 kilogramów, długość nadwozia 4 metry. Z tą długością było nieco zamieszania. Seat zwyciężywszy trzy razy w F2 Ibizą chciał na jej bazie budować WRC. Jednak wymóg 4 metrów spowodował, że WRC powstało z blachami mniej zgrabnej Cordoby. Tymczasem Peugeot załatwił interpretację przepisu przez międzynarodowe władze sportu samochodowego, że 4 metry musi mierzyć auto WRC, a nie „cywilna” wersja. I tak pojawił się Peugeot 206 WRC. WRC skonstruowały następujące firmy: Citroen (Xsara, C4), Ford (Focus, wcześniej Escort), Hyundai (Accent), Mitsubishi (Lancer), Peugeot (206), Seat (Cordoba), Skoda (Octavia), Subaru (Impreza). Od sezonu 2011 skrótem WRC określa się auta z silnikami o pojemności 1600 centymetrów sześciennych i napędem na 4 koła bez centralnego mechanizmu różnicowego. To już nie to.